W dn. 1.03.2023r. z okazji Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych, w naszej szkole odbyła się prelekcja z pokazem multimedialnym, przeprowadzona przez p. Marka Jończyka - Głównego Specjalistę Biura Badań Historycznych IPN Delegatury w Kielcach.
Prelekcji wysłuchali w dwóch turach, uczniowie klas IV-VIII, zaś klasy młodsze, wraz z nauczycielami, mieli możliwość obejrzeć wystawę, na holu głównym szkoły.
„Żołnierze Wyklęci” to żołnierze powojennego podziemia antykomunistycznego, którzy przeciwstawiali się narzuconemu siłą reżimowi komunistycznemu.
Termin ten obejmuje niejednorodną grupę - od małych organizacji uczniowskich, przez podziemne drużyny harcerskie, lokalne grupy zbrojne, aż po ogólnopolskie organizacje polityczne i wojskowe.
W propagandzie Polski Ludowej Żołnierze Wyklęci byli określani mianem „bandytów reakcyjnego podziemia” i „wrogów ludu”.
Żołnierze Wyklęci byli najliczniejszą w Europie antykomunistyczną konspiracją zbrojną. Działali na terenie całej Polski, w tym także na Kresach Wschodnich.
Przyjmuje się, że w latach 1944 - 1963 przez antykomunistyczną konspirację przewinęło się do 300 tys. osób.
Podawane są też inne szacunki, które wskazują, że w okresie 1944-1956 przez wszystkie organizacje podziemia antykomunistycznego (grupy o charakterze zbrojnym, organizacje cywilne o charakterze antykomunistycznym) przewinęło się ok. 120 tys. osób, a w samych oddziałach bojowych walczyło ok. 20-25 tys. osób.
Działania podziemia antykomunistycznego były w większości wymierzone w oddziały UB, KBW czy MO, zaś odpowiedzią na te akcje były represje i prześladowania ze strony władz państwowych.
Szacuje się, że w walkach podziemia z władzą zginęło ok. 9 tys. Konspiratorów, zaś kolejnych kilka tysięcy zostało zamordowanych na podstawie fikcyjnych wyroków sądów lub zmarło w więzieniach.
Fenomen powojennej konspiracji niepodległościowej polega m.in. na tym, że była ona (aż do powstania „Solidarności”) najlepiej zorganizowaną formą oporu społeczeństwa polskiego wobec władzy komunistycznej.
Temat Żołnierzy Wyklętych stał się szerzej znany dopiero na początku lat 90-tych XX wieku. Stało się to w dużej mierze dzięki wystawie pod tytułem „Żołnierze Wyklęci - antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944r.”, przygotowanej w 1993 r. przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim.
Oficjalnie, Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych” obchodzony jest od 2011 r.
Inicjatywę ustawodawczą w zakresie uchwalenia tego święta przez Sejm RP, podjął śp. Prezydent RP Lech Kaczyński.
W lutym 2010r napisał „Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych ma być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej
i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie Ojczyzny”
Idea ta, była kontynuowana przez kolejnego prezydenta RP, Bronisława Komorowskiego i zrealizowana ustawą z 3 lutego 2011r.
Swój wkład, w ustanowienie tego święta miał również prezes Instytutu Pamięci Narodowej, Janusz Kurtyka.
Należy podkreślić, iż wybór daty nie jest przypadkowy.
Tego dnia, w roku 1951, w więzieniu na warszawskim Mokotowie, przy ul. Rakowieckiej, po pokazowym procesie, zginęli od strzału w tył głowy: prezes WiN ppłk Łukasz Ciepliński („Pług”, „Ludwik”) oraz jego najbliżsi współpracownicy: Adam Lazarowicz, Mieczysław Kawalec, Józef Rzepka, Franciszek Błażej, Józef Batory i Karol Chmiel
Zamordowani byli członkami IV Zarządu Głównego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” - ostatniej ogólnopolskiej konspiracji kontynuującej od 1945 r. dzieło Armii Krajowej.
